Aklıma geldi. O zamanlar fark etmiyordum da şimdilerde anladım: Ben küçükken de kelimeler üzerinde çok düşünüyormuşum. Senelerce hatalı bildiğim bir “dile kolay” var meselâ; “dilek olay” sandığım. “Yapılması güç, olay yaratacak denli” diye yorumluyordum. Dilek nereden geliyor hep düşünürdüm. Sorsana be çocuk. 😃
Sonra bir şarkı vardı… Türk Sanat Müziği programları ile tek kanallı TV baygınlığı geçirdiğim dönemde aklıma takılmıştı. Davudi bir ses söylüyordu: “Bir koltuğa, iki karpuz sığar mı?” Tek kişilik bir koltuğa 4 tane de rahat sığar diye sürekli cebelleşiyordum. Acaba iri karpuzlar mıydı kasıt? O kadar çok düşündüm ki… Anlamamıştım senelerce.
Geçenlerde bronşit olduğunda, küçük Kaan nebulizatörü reddediyordu. Ben de anlatıyorum böyleyken böyle… “Anne, nefe mi salamam” dedi. “Ne salamazsın?” “Nefe mi salamam?” Meğer “Nefes Almak” değil “Nefe Salmak” diye öğrenmiş. Geçen aylarda da denk gelmiştim bu kullanıma. Gülümseten anlar.
Ama hiç unutmadığım ve şimdi buruk hatırladığım bambaşka bir anı daha var. Eş ve zıt anlamlı kelimeleri öğreniyoruz, ilkokul 2 veya 3. sınıftayım, emin değilim. Örnekler verirken öğretmenim “akıl kelimesinin eş anlamlısı yoktur” diyor. “Ama us var” diyemedim. Çünkü farklı görüşleri sevmezdi, her şeyi eleştiri gibi algılardı, tartışmaya döker ve cesaretlendirmez baskılardı. 🙄 Çünkü “program dışı” yorum ve sorular, ders gidişatını bozardı. 🤷 Zannederim sayesinde, bildiğimi dahi içimde tutmayı öğrendim. Sonraki senelerde bu cesaret kırıcı etkiden epey kurtulamadım.
Seneler sonra aileme söz edince “sen niye bunlardan bize söz etmedin” diye içerlediklerini hatırlarım. Kimse kusura bakmasın. Sorumlulukları hiç ama hiç kolay değil, biliyorum. Yine de olmuyor; ilkokul öğretmenimi özleyemiyorum. 😔 Hep buruk anılar. Oysa burnumda tüten ve bende izi büyük, pek kıymet verdiğim ne öğretmenlerim oldu sonraki senelerde. Özlemle, hasretle anıyorum. Ama o ilk seneler öyle önemli ki…
Ve fark ettim ki (sanırım her çocuk için bu geçerli) öğretmenimi sevdiğim ve takdir gördüğüm ders ve alanlarda epey farklıydım. Akademik başarı bir tarafa. Bu hırsla yetiştirilmedim hiç, ama mutlulukla, hevesle uğraşıp üzerine bir de başarının ve takdir edilmenin tadına varınca insan keyfine diyecek olmuyor. Anılar depreşiyor bu ara. #tekderdimizglutenolsa
